Pomysł, że każde dziecko odnosi sukcesy w każdej klasie, jest powszechnie uznawanym ideałem, ale często jest oderwany od rzeczywistości. Choć ma dobre intencje, założenie, że szkoły mogą bezproblemowo zaspokoić potrzeby wszystkich uczniów, pomija fundamentalne różnice w stylach uczenia się, metodach nauczania i środowisku szkolnym.
Rozbieżność między ideałem a rzeczywistością
Doświadczenie jednego z nauczycieli doskonale to ilustruje. Uczeń z ADHD dobrze radził sobie w mikroszkole, która zapewniała częsty ruch i aktywne lekcje. I odwrotnie, inny uczeń, który pragnął troskliwego podejścia, czuł się pozbawiony wsparcia ze strony tego samego nauczyciela, który miał rygorystyczny styl nauczania i miał wysokie oczekiwania. Nie jest to porażka nauczyciela, ale uznanie, że zgodność ma znaczenie. Historycznie rzecz biorąc, szkoły nie były projektowane tak, aby zaspokajać wszystkie indywidualne potrzeby, a oczekiwanie, że będą w stanie to zrobić, stanowi nierealistyczne obciążenie zarówno dla nauczycieli, jak i uczniów.
Sednem problemu nie jest złośliwość czy niekompetencja, ale podstawowa prawda: poczucie przynależności wygląda inaczej u każdego dziecka. Prawdziwa równość nie polega na zmuszaniu każdego ucznia do stosowania jednej formy, ale na zapewnianiu możliwości znalezienia środowiska, w którym naprawdę się rozwijają.
Argument za środowiskiem selektywnym
Kiedy ten nauczyciel zakładał swoją szkołę, najpierw starał się służyć wszystkim uczniom. Jednak ograniczenia szybko stały się widoczne. Szkole brakowało zasobów, aby zapewnić solidne nauczanie przedmiotów ścisłych i przyrodniczych, a niektórzy uczniowie ze specjalnymi potrzebami nie mogli otrzymać wystarczającego wsparcia bez dodatkowego finansowania i wiedzy specjalistycznej.
Jeden uczeń, pomimo potencjału, miał trudności z powodu nieregularnej obecności i braku zaangażowania rodziców. Nauczyciel podjął trudną decyzję o zakończeniu nauki nie jako odmowę, ale jako wyraz uznania dla ograniczeń szkoły. To ilustruje ważną kwestię: czasami najbardziej troskliwym wyborem jest przyznanie, że określone środowisko nie jest odpowiednie.
Konsekwencje wyboru szkoły
Pomysł, że nie każde dziecko należy do każdej szkoły, podważa konwencjonalny pogląd. Zamiast zawstydzać nauczycieli za to, że nie dotarli do każdego ucznia, marzy o stworzeniu ekosystemów, w których rodziny i nauczyciele będą mogli znaleźć lepsze dopasowanie. Wybór szkoły to nie tylko przywilej; zapewnia dzieciom dostęp do miejsc, w których ich potrzeby są rzeczywiście zaspokajane.
Oznacza to uznanie, że niektóre szkoły przodują w pewnych obszarach, a inne nie. Szkoła zbudowana z myślą o krótkich lekcjach, ruchu i strukturze nie będzie odpowiadać każdemu dziecku – i to jest w porządku. Liczy się intencja, a nie wszechstronność.
Ostatecznie celem nie jest zmuszanie każdego dziecka do uczęszczania do każdej klasy, ale stworzenie systemów, w których będzie mogło śmiało powiedzieć: „To miejsce zostało stworzone dla mnie”.
Zaakceptowanie tej rzeczywistości nie jest krokiem wstecz w kierunku równości, ale krokiem w stronę sprawiedliwości i skutecznego wsparcia dla wszystkich uczniów.
